Przez setki lat europejscy lekarze wierzyli, że kanibalizm może wyleczyć całą masę ludzkich chorób. Szczyt popularności przypada na XVI i XVII wiek. Mówiono, że nacieranie zewnętrznej części ciała ludzkim tłuszczem łagodzi ból i leczy dnę moczanową, a nalewka ze zmielonej czaszki zmieszana z alkoholem pomagała leczyć epilepsję.
Od XVI do XX wieku rtęć była używana jako lek i była regularnie przepisywana przez lekarzy i spożywana przez pacjentów. Lekarze wierzyli, że dzięki swoim właściwościom przeczyszczającym może wyleczyć wszystko, od zaparć po pasożyty, grypę, a nawet sinicę. Calomel, sproszkowana wersja rtęci, była przepisywana przez cały XX wiek.
Na początku XX wieku rad był mieszany z wodą i sprzedawany bez recepty jako „napój energetyzujący”.
Woda radowa była sprzedawana pod marką RadiThor z hasłem: „Medycyna dla nieumarłych”. Mówiono, że napój poprawia energię, wspomaga trawienie, zwiększa witalność i leczy impotencję u mężczyzn.
Robert James, angielski lekarz żyjący w XVIII wieku, wynalazł i opatentował w 1747 roku swój słynny proszek „James Fever Powder”, zgodnie z którym jego mikstura mogła leczyć liczne dolegliwości, takie jak gorączka, szkorbut, a nawet nosówka bydła. Sekretnym składnikiem był antymon, toksyczny metal, o którym mówiono, że jako lekarstwo działa na wszystkie dolegliwości, z tego prostego powodu, że powoduje wymioty.
Trepanacja to jedna z najstarszych praktyk medycznych w historii ludzkości. Przez ponad 5000 lat podejmowano próby leczenia bólów głowy, urazów głowy, a nawet chorób neurologicznych poprzez wiercenie w czaszce pacjenta. Mniej ekstremalne wersje polegały po prostu na skrobaniu lub przecinaniu mniejszych fragmentów czaszki. Współczesna wersja trepanacji nadal istnieje w medycynie, obecnie nazywana kraniotomią.
Arszenik to kolejny bardzo stary lek, którego historia sięga czasów Hipokratesa. Od starożytnej Grecji po starożytne Chiny arszenik był ceniony za swoje właściwości lecznicze. W 1786 roku przedsiębiorczy lekarz Thomas Fowler stworzył własne lekarstwo na bazie arsenu i zaczął je butelkować i sprzedawać jako roztwór Fowlera.
Już 3000 lat temu starożytni Egipcjanie rozpoczęli praktykę upuszczania krwi, używając lancetu lub pijawek do otwierania żył pacjenta i pobierania krwi.
Uważano, że upuszczanie krwi jest rozwiązaniem każdej dolegliwości spowodowanej nadmiarem krwi w organizmie.
Opracowany przez niemieckiego lekarza Franza Antona Mesmera w latach 70. XIX wieku magnetyzm zwierzęcy opierał się na przekonaniu, że planety emitują promienie magnetyczne, które wpływają na ludzkie zdrowie poprzez niewidzialny płyn magnetyczny, który przenika ludzkie ciało. Używając magnesów w połączeniu z pewnymi gestami rąk, Mesmer twierdził, że może odblokować fluid magnetyczny chorej osoby i przywrócić jej zdrowie.